Ondanks dat ik over het algemeen genomen niet heel ontevreden ben over mijn fysieke voorkomen (behalve dan dat ik mezelf altijd ietsje te dik vind, altijd melkwitte benen heb, rimpels krijg en al sinds jaren m’n haren moet verven i.v.m. verlies van pigment), schrik ik soms toch wel als ik foto’s van mezelf terugzie qua stijlgevoel. Mijn make-up is over het algemeen wel redelijk, mijn haar kan er ook nog wel mee door, maar ik moet eerlijk zijn: ik zou qua kleding best wel een persoonlijk styliste kunnen gebruiken.
Je hebt mensen die er altijd uit zien om door een ringetje te halen. Ik heb zo’n collega. Naast dat ze gewoon heel mooi is, ziet ze er elke dag uit alsof ze zo van de catwalk ons schoolgebouw binnen is gelopen. Het klopt wat ze aan heeft, ze ziet er gewoon altijd goed uit. Zo’n nichtje heb ik trouwens ook. Die komt gezellig bij een optreden kijken en weet mij dan outfitsgewijs helemaal in de schaduw te zetten. Een strak leren rokje aan, een mooie blouse erboven en de perfecte sneakers eronder. Dat stáát haar. Bij mij ziet het er dan uit alsof ik op het podium de klompendans voor gevorderden ga demonstreren. Want ja, dunne enkeltjes.
Ik kan vol bewondering kijken naar medezangeressen die op de één of andere manier beeldig op het podium staan te shinen in de perfecte skinny jeans met het perfecte topje erop en dan uiteraard ook nog op prachtige hakken.
Bij mij doen zich een aantal problemen voor.
Ik heb een voorkeur voor roze en glittertjes.
(Mijn spellingcontrole maakte van glittertjes vluggertjes. Even ter info.) Dat roze met glittertjes is leuk voor een telefoonhoes of voor een meisje onder de tien met een prinsessencomplex maar misschien niet meer voor een dame op mijn leeftijd. Ik hul mijzelf nog steeds graag in roze. Soms nog steeds iets te overdreven. Maar ik kan het niet stoppen. Ook al zegt iedereen iets over het feit dat ik weer roze aan heb. Ook al zegt mijn aanstaande dat ik niet steeds roze moet kopen. Ook al zegt mijn zoon dat het echt niet kan. Maar ik krijg het er gewoon niet uit. Het zit in mijn basis, of zoiets. Ik speelde vroeger al veel met Barbies en wilde graag prinses of zangeres worden. Daar zal het hem wel in zitten.
Ik schat mijzelf in pashokjes altijd te dik of te dun in.
Van tevoren denk ik: oh, dat wordt het, ziet er vast rete-fashionable uit. Tot ik het aan heb, want dan zie ik er dan uit als een worst in een te strak velletje óf als een bonenstaak die op Sugar Lee Hooper (moge zij rusten in vrede) wil lijken. Het is het altijd nét niet, dat komt dus door mijn stijlgevoel. Wat op de paspop prachtig staat, weet ik te degraderen tot een jutezak. Qua fashionable dan.
Ik kan niet lopen of bewegen op hakken.
Ik heb het geprobeerd. Totdat ik zelfs van een bandlid te horen kreeg dat ik zo weinig bewoog op het podium. Waar was mijn energie toch gebleven? Tja, ik wilde er sexy en elegant uit zien. Ik trok hakken aan. Moet ik niet doen. In het dagelijks leven is al duidelijk te zien dat ik een overduidelijke nazaat van een boerendochter ben en dat de genen van een man die wat bijzonder liep ook aan mij zijn doorgegeven. Dubbel behept, zullen we maar zeggen. Op hakken is het helemaal vreselijk. Dan kun je de meeste sexy outfitjes bij mij wel schrappen, want killer heels maken een sexy outfit vaak tot een succes. En ook op gympen beweeg ik niet sexy.
Ik heb het echt wel geprobeerd, die hakken. Ik heb zelfs een online cursus haklopen van een medezangeres gekregen die echt enorm rockt op palen van zo’n 12 centimeter. Helaas, het mocht niet baten. Zelfs de bescheiden hakken onder een goed stel laarzen lieten mij onder toeziend oog van een tiental pubers genadeloos op mijn bek gaan. So far voor mijn stijlgevoel.
En ja. Ik hou van comfortabel.
Niet goed voor je stijlgevoel. Heb ik al wel eens eerder een blogje over geschreven in de tijd dat er nog Hyves was. Ik hou er niet van als een broek zó strak zit dat ik hem in mijn lovehandles voel snijden. Als na een avondje lijden (en er wellicht geweldig uitzien maar dat zal de gepijnigde blik wel tenietdoen) de striemen in mijn vlees zie staan. Als ik een hip rokje of hippe broek aan heb die ik constant moet ophijsen omdat hij net onder mijn rolletjes blijft hangen. Of juist naar beneden moet trekken omdat hij over mijn rolletjes naar boven kruipt en eventuele voyeurs een royale blik op mijn elegante roze boxers gunt. (Want je begrijpt dat moeilijk zittende lingerie ook mijn ding niet is.) Bloesjes die net te kort zijn en die ik constant naar beneden moet rukken. Of waarvan de knoopjes steeds openvliegen.
Zelfs mijn hippe sporthemdje irriteert mij mateloos omdat het armsgat net te groot is, waardoor het tijdens het hardlopen zo verschuift, dat ik voorbijgangers een in zo’n enorm sexy zwarte sportbeha gehulde borst show. Riempjes, kettingen en sieraden zijn ook niet aan mij besteed. Ik vind het prachtig bij anderen, maar ik kán het gewoon niet. Het schuift, het irriteert, het gaat kapot, het zit niet op de goede plek en daarom staat het ook gewoon niet. Het moet gewoon lekker zitten. En het liefst dus ook waanzinnig sexy zijn. Maar die combinatie schijnt niet te bestaan.
Ik mis gewoon het vermogen om mooie outfits samen te stellen.
Niet alleen vermogen als talent, maar ook de zin om er bakken met geld aan uit te geven. Ik weet zeker, dat als ik er heel veel geld aan uitgaf, ik kwalitatief goede kleding zou kopen en dat alleen zou de hele sjeu aan mijn kleding al enorm opwaarderen. Aan de andere kant is dat misschien ook wel bullshit, ik ken zat mensen die outfits rocken die dan gewoon zijn gekocht op de Haagse Markt, bij de Zeeman of bij C&A. Ik mis dat talent, mensen. Goedkoop ziet er bij mij goedkoop uit. Zal mijn Haagse koppie wel zijn. Iets met een aap en een gouden ring ofzo.
Kortom, ik doe mijn best. Echt waar. Ik koop items waarvan ik denk dat ze enorm modisch verantwoord zijn en dat ze me geweldig zullen staan. Tot ik mezelf op foto’s terugzie. De prachtige knielaarzen zien er dan bij mij ineens uit als lieslaarzen die je aantrekt als je een vijver uit wil baggeren. Het nonchalante poederroze bloesje is dan ineens een vaal vodje dat mij eruit laat zien als een overjarige crack-junkie. De stoere, bruine afzaklaarzen veranderen mij in een verlepte countrygirl. De roze broek (want wat ik al zei: dat zit toch in mijn basis en soms maak ik die fout weer) zorgen dat ik moeiteloos transformeer tot een varkentje, inclusief spekrolletjes.
Wat ik dus zoek is vrij logisch. Ik zoek een personal stylist, die mij er enorm sexy en elegant uit kan laten zien. En dan het liefst wel in een roze joggingpak met glittertjes. En gympen. Biedt zich al iemand aan? Anyone?
P.s. Misschien ook iemand die verstand heeft van trouwjurken. Mocht dat huwelijk nog eens gaan plaatsvinden, dan is het misschien wel beter dat iemand mij daarin begeleidt, zodat het risico, dat ik als een soort roze discobal richting het altaar schrijd en mijn aanstaande al voor het jawoord gillend wegrent, ook wat kleiner is.